Informacje o kursie

Płyty gipsowo-kartonowe stosowane jako okładzina ścian murowanych tworzą tak zwany suchy tynk. Takie rozwiązanie stosowane jest przede wszystkim przy wykonywaniu remontów pomieszczeń. Można w ten sposób zasłonić nieestetycznie wyglądające fragmenty ścian, ukryć instalacje, a także polepszyć izolacyjność termiczną. Zastąpienie tynku tradycyjnego płytami gipsowo-kartonowymi znacznie też skraca czas remontu. Najprostszym rozwiązaniem dla takiego zastosowania płyt gipsowo-kartonowych jest ich przyklejanie na klej gipsowy do podłoży pionowych, wykonanych z ceramiki, betonu, gazobetonu, i cementowo wapiennych. Podłoże, do którego będzie przyklejany suchy tynk nie może być wilgotne, tłuste i musi być pozbawione powłok z farb wapiennych i olejnych. Podłoże powinno być przygotowane w taki sposób, aby posiadało wymaganą przyczepność dla kleju gipsowego. Podłoża chłonne i podłoża o obniżonej przyczepności należy zagruntować odpowiednim preparatem gruntującym wg zaleceń dostawcy systemu. Dokładność wykonania ściany murowanej bardzo często znacznie odbiega od wymogów normowych. Zastosowanie płyt g-k umożliwia skorygowanie tych ewentualnych niedociągnięć. 

Okładzina ścienna montowana na CD 60

Drugą metodą mocowania płyt g-k jest wykonanie okładziny na profilu CD 60 na ścianie za pomocą profili CD 60 mocowanych do ściany za pomocą uchwytów ES i innych, ustawianych pionowo co 60 cm.
Okładzinę ścienną montowaną na profilach CD 60 montujemy w przypadku, gdy:
– wysokość ściany przekracza 300 cm,
– doprowadzenie powierzchni ściany do klejenia klejem są nieuzasadnione ekonomicznie,
– w przypadku oczekiwania poprawy izolacyjności akustycznej i ogniowej ściany.

Końce profili CD 60 wstawia się do zamocowanych poziomo na podłodze i sufi cie profili przyściennych UD 30, mocowanych przy pomocy odpowiednich łączników mechanicznych w rozstawie nie przekraczających 100 cm. Okładziny mogą składać się z jednej lub dwóch warstw. Przy jednokrotnym poszyciu stosuje się płyty o grubości minimalnej 12,5 mm. Z reguły okładziny ścienne mogą pełnić funkcje estetyczne i podwyższające izolacyjność akustyczną przegrody, a w przypadku poszycia płytami ogniowymi (typy: F, DF, FH2, DFH2) również mogą posiadać kwalifikacje odporności ogniowej. Izolacyjność akustyczna przegrody tradycyjnej zostaje znacząco poprawiona w przypadkach, gdy przestrzeń pomiędzy podłożem a poszyciem z płytą g-k wypełnimy wełną mineralną.

Przedścianka
Przedścianka to konstrukcja samonośna. Montuje się ją przy istniejących ścianach w celu poprawy izolacyjności akustycznej i ogniowej. Tego typu konstrukcje stosuje się również jako okładziny szachtów windowych i instalacyjnych lub w przypadku gdy powierzchnia ściany jest nierówna lub małonośna. Montaż przedścianki na profilach CW (C) przypomina wznoszenie samodzielnej ścianki obłożonej jednostronnie płytą g-k. Izolacyjność akustyczna przedścianki zależy od materiałów i technologii montażu. W praktyce, zależnie od oczekiwań, stosuje się różnego rodzaju okładziny. W zależności od wysokości pomieszczenia dobiera się odpowiedni wymiar profilu.

Tabela 1. Zestawienie wysokości ścian i grubości profili.

Ze względu na to, że maksymalne długości handlowe profili wynoszą 4 m, w niektórych przypadkach zachodzi konieczność łączenia profili na długości np. na zakładkę. Długość zakładki dla profilu CW (C) 100 wynosi 1,0 m, dla profilu CW (C) 75 wynosi 0,75 m. Natomiast 0,50 m dla profilu CW (C) 50. W ścianach o wysokości do 300 cm nie wolno stosować profili łączonych na długości.

Zad. 1.  Z jakich materiałów należy wykonać okładziny ścienne?

Proszę o odpowiedź na powyższe pytanie na mojego email na dzienniku elektronicznym. Odpowiedzi na mojego email będą podstawą do rozliczania frekwencji ucznia oraz do oceniania.