03.04.2020.
Temat:Wykonywanie okładzin z różnych materiałów
Materiał nauczania
Mineralne materiały okładzinowe stosowane są do wykończenia wewnętrznych
elementów budynków i budowli oraz ich elementów zewnętrznych. Zdobią i zabezpieczają
elewacje budynków, ich elementy architektoniczne, wnętrza pomieszczeń reprezentacyjnych,
mieszkalnych, przemysłowych i gospodarczych.
Z wielu materiałów pochodzenia mineralnego do wykonywania okładzin najczęstsze
zastosowanie mają:
– płytki fajansowe ścienne okładzinowe całkowicie szkliwione, używane do okładzin ścian
wewnętrznych oraz płytki i kształtki elewacyjne, które mogą być całkowicie szkliwione,
częściowo szkliwione i nieszkliwione,
– płytki kamionkowe szkliwione stosowane zarówno w budynkach przemysłowych, halach
targowych, tunelach jak i w pomieszczeniach sanitarnych,
– kształtki kamionkowe szkliwione wykorzystywane do wykonywania ścianek działowych,
obustronnie pokrytych szkliwem,
– płytki kamionkowe mozaikowe stosowane jako okładziny zewnętrzne i wewnętrzne
budynków,
– cegły i kształtki klinkierowe używane do wykonywania okładzin zewnętrznych ścian,
– płyty kamienne stanowiące jedno z najkorzystniejszych pod względem technicznym
i architektonicznym rozwiązań wykończenia elewacji, wnętrz budynków i budowli
inżynierskich,
– płytki szklane używane do licowania elewacji budynków (zwłaszcza w rejonach
uprzemysłowionych), jako materiał okładzinowy w pomieszczeniach szpitalnych,
socjalnych, kuchennych, sanitarnych, w salach widowiskowych.
Właściwości techniczne i użytkowe mineralnych materiałów okładzinowych
przedstawione zostały w rozdziale 4.2.1.
4.1.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do zaplanowania
przebiegu ćwiczeń i ich wykonania.
1. Jakie materiały pochodzenia mineralnego stosujemy do wykonywania okładzin?
2. Czy płytki szklane zaliczamy do wyrobów budowlanych pochodzenia mineralnego?
3. Czy płytki fajansowe szkliwione należą do materiałów budowlanych, pochodzenia
mineralnego?
WYMAGANIA WSTĘPNE
Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
- rozpoznawać podstawowe materiały budowlane,
- posługiwać się podstawowymi pojęciami z zakresu budownictwa,
- wykonywać szkice podstawowymi technikami rysunkowymi,
- dobierać materiały potrzebne do pracy,
- przygotowywać i dobierać narzędzia i sprzęt do pracy,
- przygotowywać zaprawy, kleje i zaczyny gipsowe,
- stosować podstawowe przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy,
- korzystać z różnych źródeł informacji.
CELE KSZTAŁCENIA
W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
– wskazać pomieszczenia, w których zasadne jest stosowane posadzki z płytek
ceramicznych szkliwionych i kamionkowych,
– osadzić płytki na zaprawie,
– przykleić płytki,
– dokonać wyboru właściwej metody wykonywania okładzin,
– zastosować odpowiedni rodzaj płytek we wskazanym pomieszczeniu,
– przygotować i zastosować suche mieszanki do przyklejania płytek,
– przygotować i zastosować odpowiednie gruntowniki,
– przygotować i zastosować zaprawy do wypełnienia spoin,
– dobrać, przygotować i zastosować zaprawy fugowe,
– dobrać narzędzia i sprzęt do wykonania okładzin,
– rozmieścić płytki i układ siatki spoin na powierzchni,
– dobrać płytki pod względem barwy,
– wyznaczyć i wyciąć otwór w płytce,
– wyznaczyć płaszczyznę licową okładziny,
– wyznaczyć pierwszy rząd płytek,
– oczyścić i zmyć podkład,
– ułożyć płytki fajansowe na zaprawie,
– zachować odpowiednie szerokości spoin i wypełnić je,
– ułożyć płytki fajansowe metodą klejenia,
– wykonać okładziny z płytek i kształtek kamionkowych szkliwionych,
– wykonać okładziny z płytek kamionkowych, mozaikowych, szklanych i z płyt kamiennych,
– przygotować podłoże pod okładziny,
– wykonać okładzinę z kształtek klinkierowych,
– zamocować płyty kamienne do powierzchni elewacyjnej budynku.
Płytki fajansowe szkliwione
Stosowane są jako okładziny ścian wewnętrznych w kuchniach, łazienkach, sklepach itp.
Mogą być układane w pomieszczeniach, w których istnieje obawa wydzielania pary
lub wilgoci oraz, w których ściany należy często zmywać. Rozróżnia się płytki gładkie oraz
wzorzyste o wymiarach 10 x 10 do 30 x 30 cm i 15 x 7,5 cm (rys. 1). Nasiąkliwość wagowa
płytek wynosi 10%.
Rys. 1. Płytki ścienne szkliwione (wymiary w mm) [4 , s. 93]
Płytki i kształtki kamionkowe szkliwione
Stosuje się do wykładania ścian tuneli, chłodni oraz ścian zewnętrznych budowli. Płytki
występują w dwóch rodzajach: posadzkowo – ścienne oraz elewacyjne. Ze względu
na wykończenie powierzchni rozróżnia się płytki: całkowicie szkliwione oraz nieszkliwione.
Wyróżniamy następujące typy płytek: kwadratowe (rys. 2) i prostokątne różniące się
wymiarami (10 x 20 cm, 12,5 x 25 cm, 15 x 30 cm). Mogą być jedno- lub wielobarwne.
Wytrzymałość na zginanie wynosi powyżej 25 MPa, ścieralność na tarczy Boehmego poniżej
3 mm. Płytki są mrozoodporne, o nasiąkliwości wagowej do 3%.
Płytki kamionkowe kwasoodporne
Przeznaczone są na okładziny zbiorników, ścian i podłóg narażonych na działanie
kwasów. Płytki są dostarczone do odbiorcy w dwóch gatunkach: I i II. Dopuszczalne
odchyłki długości i szerokości płytek wynoszą: dla gat. I - +/-2 mm, dla gat. II - +/- 0,3
mm a grubości – dla gat. I - +/-1 mm, dla gat. II - +/- 2 mm. Powierzchnia licowa płytek
jest gładka, a powierzchnia dolna profilowana. Nasiąkliwość płytek jest nie większa
niż 3%, wytrzymałość na zginanie wynosi nie mniej niż 20 MPa, kwasoodporność –
nie mniej niż 97%, a ścieralność nie więcej niż 3,0 mm. Kształty płytek ilustruje.
Płytki kamionkowe mozaikowe
Znajdują zastosowanie w miejscach narażonych na działanie czynników mechanicznych.
Są to płytki o wymiarach 50 x 50 x 8 mm oraz 20 x 20 x 6 mm naklejone na arkusiki papieru.
Płytki mogą być wielobarwne lub jednobarwne. Dostarczane są w jednym gatunku.
Dopuszczalne skrzywienie powierzchni użytkowej i krawędzi – 0,5 mm. Odchyłki wymiarów
mogą wynosić na długości krawędzi +/- 1 mm, a na grubości +/-0,5 mm.
Płytki szklane
Na okładziny ścian wewnętrznych stosuje się:
– płytki Marblit, wycinane ze szkła walcowanego barwionego w masie,
nieprzezroczystego, o wymiarach od 37,5 x 37,5 do 300 x 300 i 300 x 600 mm. Płytki
mają rowkowaną spodnią powierzchnię w celu poprawienia przyczepności do zaprawy,
– mozaikę szklaną (Vitromozaika) – drobne płytki ze szkła barwionego o wymiarach
20 x 20 x 4 mm, dostarczane luzem lub naklejane na arkusze papieru o wymiarach
315 x 315 mm lub na taśmę papierową o szerokości 315 x 540 mm.
Płyty kamienne
Na okładziny kamienne stosuje się płyty z wapieni zwartych, piaskowców, granitów,
sjenitów i anhydrytów. Okładziny wewnętrzne wykonuje się również z płyt marmuru
i alabastru. Cechy techniczne okładzin zależą od cech technicznych skał, z których zostały
wykonane. Wymiary kamiennych elementów okładzinowych, które przygotowuje się
w zakładach kamieniarskich wg dokumentacji technicznej, powinny odpowiadać
wymaganiom określonym w normach. Dopuszczalne odchyłki wymiarowe dotyczą:
– wichrowatości powierzchni mierzonej po przekątnej (odchyłka dopuszczalna zależy
od faktury elementu: przy fakturze piłowanej wynosi +/- 1,5 mm / m, przy szlifowanej
1,0 mm / m, a przy polerowanej – 0,5 mm / m),
– wklęsłości i wypukłości powierzchni licowych,
– kątów,
– prostoliniowości i krawędzi.
Cegły i kształtki klinkierowe
Wyroby klinkierowe mają nasiąkliwość wagową poniżej 6 % i są mrozoodporne.
Dla różnych klas i wysokości cegły stosowane są różne wymagania wytrzymałości
na ściskanie. Przedstawia to tabela 1. Płytki klinkierowe w zależności od wymiarów dzieli się
na dwa typy A i B (rys. 4). Powierzchnia licowa płytek jest gładka a ich barwa
jest ciemnobrązowa.
Tabela 1.
Wytrzymałość na ściskanie budowlanych cegieł klinkierowych [4 , s. 83]
Wytrzymałość na ściskanie [MPa]
Wysokość cegły Klasa
[cm] 30 35 45 60
6,5 37,0 43,2 55,6 74,1
14 .
. Materiał nauczania
Okładziny wewnętrzne mogą być wykonywane nie wcześniej niż po upływie 4 miesięcy,
a okładziny zewnętrzne - po upływie 6 miesięcy od ukończenia budowy w stanie surowym.
Okładziny z materiałów mineralnych powinny być wykonane w temperaturze nie niższej
niż 50C. Temperatura ta powinna być utrzymywana co najmniej przez 48 godzin
przed przystąpieniem do robót okładzinowych i 14 dni po ich ukończeniu.
Roboty okładzinowe wewnętrzne można rozpoczynać po zakończeniu robót
instalacyjnych i sprawdzeniu instalacji. Należy pozostawić końcówki przewodów
umożliwiając obróbkę gniazd i połączenia okładziny.
Powinny być zakończone roboty tynkowe oraz osadzone ościeżnice. Roboty podłogowe
powinny być wykonywane po ułożeniu okładziny, którą rozpoczyna się od wykonania
cokołu. Jeżeli posadzka jest wykonana, powinna być zabezpieczona przed zanieczyszczeniem
zaprawą.
Powierzchnia podłoża powinna być wolna od kurzu i innych zanieczyszczeń.
Przed wykonywaniem okładziny w ścianach murowanych na pełne spoiny należy wyskrobać
zaprawę ze spoin na głębokość 10÷15mm.
Proszę szczegółowo przeanalizować całe dwa tematy aby się zapoznać z wiedzą aby odpowiedzieć na zadane pytania
które odpowiecie na mojego emaila co będzie równoznaczne do weryfikacji waszych ocen jak również obecności na
dzienniku elektronicznym ZSB
Czekam na odpowiedzi: Do usłyszenia.
Pytanie do Borkowskiego i Stefaniaka :Po jakim okresie zakończenia budynku w surowym stanie możemy montować okładziny?
Pytanie dla Szulera i Waligóry:Gdzie znalazły zastosowanie płytki kamionkowe kwasoodporne ?
Pytanie dla Waśki i Wójcika : Gdzie stosujemy płytki kamionkowe szkliwione ?
Pytanie dla Zająca i Zarzeki :Jakie znasz właściwości techniczne płytek fajansowych szkiwionych ?
17.04. 2020. Temat: Wykonywanie okładzin z różnych materiałów
Okładziny z tworzyw sztucznych
Właściwości okładzin z tworzyw sztucznych ...Tworzywa sztuczne są to materiały zawierające jako podstawowy składnik
wielkocząsteczkowe substancje organiczne (polimery, nazwane też żywicami syntetycznymi)
oraz dodatki (wypełniacze, plastyfikatory lub utrwalacze oraz barwniki).
Znaczenie tworzyw sztucznych dla rozwoju techniki okładzinowej wynika przede
wszystkim z różnorodności materiałów i ich cech techniczno – użytkowych wraz
ze stosunkowo dużej łatwości ich przetwórstwa i obróbki np. współczynnik rozszerzalności
cieplnej dla tworzyw sztucznych w stosunku do betonu jest 7 razy większy. Materiały
okładzinowe z tworzyw sztucznych otwierają niemal nieograniczone możliwości wzornicze
(tzn. możliwości uzyskania barwy, faktury i wzoru dekoracji powierzchni).
Każde tworzywo ma określone właściwości decydujące o jego zastosowaniu.
Właściwości te nazywamy cechami technicznymi i dzielimy na trzy podstawowe grupy:
fizyczne (gęstość, gęstość pozorna, szczelność, porowatość, wilgotność, nasiąkliwość,
przesiąkliwość, itp.), mechaniczne (wytrzymałość na ściskanie, rozciąganie, twardość,
sprężystość, kruchość) oraz chemiczne.
Okładziną nazywamy element wykończeniowy, który zamocowany na powierzchni
budynku nadaje jej wymagane cechy techniczne, użytkowe i estetyczne.
Okładziny z tworzyw sztucznych mają szereg korzystnych właściwości techniczno –
użytkowych. Do nich możemy zaliczyć: odporność na zawilgocenie i działanie czynników
chemicznych, możliwość uzyskania materiałów o strukturze mikroporowatej,
umożliwiających dyfuzję pary wodnej lub materiałów niemal zupełnie szczelnych. Odporność
materiałów na wpływy mechaniczne (uderzenia, zarysowania itp.) może w zależności
od materiału, kształtować się dość w szerokim zakresie. To samo dotyczy odporności
termicznej. Są materiały wykazujące odporność stosunkowo małą, np. PVC – 60 ÷ 900 C, są
jednak również inne – o odporności termicznej dochodzącej do 2000 C.
Materiały okładzinowe z tworzyw sztucznych posiadają również właściwości typu:
odporność na światło oraz duża stabilność wymiarów.
Ze względu na właściwości użytkowe okładziny z tworzyw sztucznych dzielimy na:
dekoracyjne, dekoracyjno – użytkowe i ochronne.
Okładzinowe materiały z tworzyw sztucznych... Wśród licznych odmian materiałów z tworzyw sztucznych najczęściej w robotach okładzinowych stosuje się materiały z polichlorku winylu, laminaty melaminowo – formaldehydowe, elementy poliestrowe i polimetakrylanowi. Do materiałów okładzinowych z tworzyw sztucznych należą: – płytki okładzinowe płaskie, – płytki okładzinowe z twardego PVC, – laminaty, – elementy wytłaczane z twardego PVC, – elementy wytłaczane z miękkiego PVC, – tkaniny napinane, – folie okładzinowe z PVC, – folie ze spienionego PVC. Zazwyczaj okładziny z tworzyw sztucznych wykonuje się technologią klejenia. Stosuje się kleje dyspersyjne, kleje kontaktowe oraz rzadziej kleje żywiczne do klejenia na zimno lub gorąco. W niektórych rozwiązaniach okładzin są konieczne do ich wykończenia specjalne listwy z twardego lub plastyfikowanego PVC albo aluminiowe. Do materiałów potrzebnych do wyrównania podłoża często potrzebna jest woda i cement. Cement należy składować w suchych, przewiewnych i zamkniętych magazynach, na drewnianej podłodze, zabezpieczony przed wilgocią. Jako wodę zarobową można stosować każdą wodę zdatną do picia oraz wodę z rzek, jezior po wcześniejszym przebadaniu. Nie wolno stosować wody mineralnej. Poniżej podano przykłady materiałów stosowanych w robotach okładzinowych. Płytki okładzinowe płaskie są produkowane z różnych tworzyw sztucznych kilkoma metodami technologicznymi. Najszersze jednak zastosowanie mają płytki sztywne z plastyfikowanego polichlorku winylu o strukturze zbliżonej do sztywnych płytek podłogowych z PVC. Płytki mają kształt prostokąta o wymiarach 300 x 149 mm lub 250 x 124 mm i grubości 1,3 mm. Płytki okładzinowe z twardego PVC produkuje się je metodą wytłaczania lub przez sprasowanie ze zgrzewaniem kilku warstw folii z PVC. W celu zwiększenia sztywności płytek, a zarazem ich wymiarów, najczęściej formuje się je metodą prasowania próżniowego jako elementy przestrzenne, które są przystosowane konstrukcyjnie do mocowania mechanicznego. Grubość płyt wynosi 1 ¸ 3 mm. Laminaty płyty otrzymywane są przez sprasowanie na gorąco pod olbrzymim ciśnieniem arkuszy specjalnego papieru nasyconego żywicami termoutwardzalnymi. Warstwę wierzchnią stanowi arkusz papieru z nadrukowanym wzorem, nasycony żywicą melaminową lub żywicą fenolowo – formaldehydową (np. UNILAM). Odznaczają się dużą wytrzymałością mechaniczną, odpornością na zarysowanie, uderzenia, działania wody, środków myjących, czynników chemicznych oraz temperatury do 1200C. Produkowane są w wymiarach: – długość 2800 mm, – szerokość 1310 mm, – grubość 0,5 ¸ 4,0 mm.
Elementy wytłaczane z twardego PVC. Technologia wytłaczania twardego PVC
umożliwia otrzymywanie profilowanych elementów o skomplikowanym przekroju
stosunkowo dużych wymiarów. Dzięki rozwiniętej geometrii przekrojów tych elementów,
mimo cienkich ścianek (0,5 ¸ 2 mm), wykazują dostateczną sztywność, umożliwiającą
mocowanie mechaniczne. Wymiary tych elementów wynoszą:
– długość 5 ¸ 6 m,
– szerokość 250 ¸ 300 mm.
Elementy wytłaczane ze zmiękczonego PVC. Przykładem jest profilowana wykładzina
poręczy schodów, pokazana na rysunku 1. Materiał dostarcza się w kręgach. Przed użyciem
wymaga uplastycznienia przez podgrzanie (np. przez zanurzenie w gorącej wodzie lub za
pomocą gorącego powietrza). W stanie uplastycznionym z łatwością można go nałożyć na
stalowy płaskownik poręczy. Po ostygnięciu profil zaciska się na płaskowniku. Łącząc
poszczególne odcinki na długości trzeba zgrzewać końce.
Rys. 1. Profil okładziny poręczy schodów z PVC: a) po wytłoczeniu, b) po nałożeniu na płaskownik stalowy
[4, str. 309]
Tkaniny powlekane. Należą do nich materiały okładzinowe i obiciowe produkowane
metodą powlekania tkaniny bawełnianej lub z włókna syntetycznego pastą polichlorku
winylu, a następnie poddane obróbce termicznej z jednoczesnym fakturowaniem powierzchni.
Folie okładzinowe z PVC. Produkuje się je ze zmiękczonego polichlorku winylu,
w postaci taśm szerokości 100 ¸ 280 cm i grubości 0,1 ¸ 0,4 mm. Folie produkowane są
w nieograniczonej liczbie barw, wzorów i faktur powierzchni. Ich odmianą są również folie
samoprzylepne, powstałe z nałożenia na jedną powierzchnię warstwy specjalnego kleju.
Warstwę kleju chroni się parafinowanym lub silikonowanym papierem, który oddziela się
od folii bezpośrednio przed jej przyklejeniem.
Folie ze spienionego PVC. Jest to materiał okładzinowy produkowany w postaci taśm
o szerokości do 1,60 m i grubości do 2 mm. Ma strukturę gąbczastą i nadaje się do naklejania
go bezpośrednio na równą powierzchnię podłoża bez potrzeby uprzedniego szpachlowania.
Okładzina jest miękka w dotyku, ciepła i łatwo zmywalna.
Okładziny klejone, napinane i mocowane mechanicznie .. Duża różnorodność materiałów okładzinowych z tworzyw sztucznych spowodowała
podział na:
– okładziny klejone,
– okładziny napinane,
– okładziny mocowane mechanicznie.
Okładziny klejone. Charakteryzują się tym, że w większości przykleja się je do podłoża
całą spodnią powierzchnią. Przyklejane punktowo mogą być tylko okładziny dźwiękochłonne
w postaci płytek ze spienionych tworzyw sztucznych.
Ze względu na różne podłoże stosujemy odmienne technologie klejenia z zastosowaniem
klejów dyspersyjnych, żywicznych lub kontaktowych.
Do wykończenia elementów niektórych okładzin klejonych wykorzystujemy listwy
z PVC albo aluminium.
Okładziny napinane. Wykonywanie okładzin tego typu zwykle należy do zakresu prac
tapicera. Zazwyczaj są to tkaniny powlekane PVC lub folie z PVC mocowane mechanicznie
do odpowiedniego podkładu z naciąganiem materiału okładzinowego w obu kierunkach.
Okładziny mocowane mechanicznie. Charakteryzują się dostateczną sztywnością,
uzyskiwaną najczęściej przez rozwinięcie geometrii kształtu materiału okładzinowego,
poprzez wyprofilowanie lub wytłoczenie. Mocowane są do podłoża za pomocą wkrętów.
Dlatego też otwory w płytach powinny mieć odpowiednio większą średnicę od średnicy
wkręta, a w wypadku elementów listwowych – otwory o kształcie podłużnym. Nie można
w tym przypadku mocowania zapomnieć o możliwości swobodnego ruchu elementów na
skutek rozszerzalności cieplnej. Szczeliny między elementami powinny mieć 1 ¸ 2 mm
szerokości, a w wypadku długich elementów należy zaprojektować dylatacje 1 mm/m
z każdej strony.
Przygotowanie podłoży .. Podłożem pod okładzinę może być powierzchnia elementu budowlanego z dowolnego
materiału. W obecnie najczęściej wznoszonych budynkach są to elementy wykonane
z betonu, gipsu, pustaków, cegły, drewna i tworzyw drzewnych oraz różnego rodzaju tynki
i warstwy izolacyjne.
Oceniając podłoże pod okładziny, uwzględniamy: stan czystości podłoża, cechy
geometryczne i właściwości powierzchni, cechy wytrzymałościowe, zawartość wilgoci
i stopień alkaliczności.
Czystość podłoża. Podłoża pod okładziny przyklejane powinny być wolne
od jakichkolwiek zanieczyszczeń. Jeśli wykazują zanieczyszczenia oleiste, należy je oczyścić
przez zeskrobanie i zmycie powierzchni detergentami.
W przypadku stosowania klejów dyspersyjnych, trzeba wszelkie elementy metalowe na
ścianach powlec powłoką przeciwrdzewną. W przeciwnym wypadku nastąpi korozja metalu,
a na cienkiej okładzinie pojawią się plamy rdzy.
Cechy geometryczne i właściwości powierzchni. Powierzchnia podłoża powinna
tworzyć płaszczyznę poziomą lub pionową, a linie ją ograniczające powinny być liniami
prostymi. W przypadku elementów budynku linie te wykazują pewne odchylenia. Odchylenia
te powinny jednak spełniać wymagania norm przedmiotowych. Powierzchnia podłoża
powinna być równa. Badania przez przykładanie łaty o długości 2 m nie powinna wykazywać
prześwitów większych niż 2 mm w liczbie nie większej niż 2 na całej długości łaty. Prześwity
te nie powinny wynikać z nagłych uskoków lub miejscowych zgrubień powierzchni. Podobne
wymagania i sposób badania dotyczą prostoliniowości krawędzi.
Gładkość powierzchni podłoża jest bardzo ważna w przypadku przyklejania cienkich
i elastycznych materiałów okładzinowych, mocowanych przy użyciu kleju na całej
powierzchni. W przypadku stwierdzenia, że gładkość nie odpowiada wymaganiom zawartym
w normach lub w warunkach technicznych należy powierzchnie wyszpachlować
lub zeszlifować.
Cechy wytrzymałościowe. Powierzchnia podłoża powinna być odpowiednio mocna,
nie wykazywać spękań lub złuszczeń. Właściwości wytrzymałościowe podłoża powinno się
oceniać w zależności od materiału okładzinowego i sposobu jego mocowania.
Zawartość wilgoci. Podłoża pod okładziny przyklejane powinny być możliwie suche,
ponieważ nadmiar wilgoci może uniemożliwić sklejenie. Wymagania dotyczące
dopuszczalnej wilgotności podłoża są ściśle związane z materiałem okładzinowym i rodzajem
stosowanego kleju. Dla materiałów szczelnych, do których zalicza się folie z PVC, tkaniny
powlekane PVC itp., przyklejane klejami dyspersyjnymi, wymaga się, aby wilgotność
podłoża betonowego nie przekraczała 3 % (wagowo), a podłoża gipsowego – 2 %.
Wilgotność podłoża z drewna powinna wynosić 8 ÷ 12 %.
Stopień alkaliczności podłoża. Przy stosowaniu niektórych materiałów okładzinowych
podłoże nie powinno wykazywać odczynu alkalicznego. W celu zbadania stopnia
alkaliczności podłoża należy je zwilżyć 1 – procentowym roztworem alkoholowym
fenoloftaleiny.. Jeżeli podłoże jest bardzo alkaliczne, zwilżone miejsce zabarwi się na
czerwono. Przy odczynie słabo alkalicznym, zwilżone podłoże fenoloftaleiną w czasie
badania zabarwi się na różowo.
17.04.2020. Okładziny z tworzyw sztucznych
1.Jakie materiały należą do okładzin z tworzyw sztucznych ?
2. Z jakiego materiału okładzinowego wykonasz poręcz klatki schodowej?
3. Metody i sposoby mocowania okładzin PVC ?
4. Jakie sztuczne okładziny spotkałeś w naszej szkole?
Odpowiedzi oczekuje na dziennik szkolny na mojego e-maila ,co będzie waszą weryfikacją obecności i ocen. Również na wcześniejsze pytania nie od wszystkich uzyskałem ...
- Prowadzący: Konstanty Legutko